H ανακάλυψη της ινσουλίνης και η εφαρμογή της στην αντιμετώπιση του σακχαρώδους διαβήτη πριν από περίπου 85 χρόνια αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του 20ού αιώνα. Πριν από την ανακάλυψη της ινσουλίνης το 1922, τα παιδιά που εμφάνιζαν νεανικό διαβήτη ήταν καταδικασμένα σε θάνατο μέσα σε μερικούς μήνες. Aπό το 1922 και μετά η ένεση της ινσουλίνης τους χαρίζει τη ζωή και -το σπουδαιότερο- επιτρέπει στα παιδιά με διαβήτη να ασχολούνται με οποιαδήποτε δραστηριότητα όπως τα υπόλοιπα παιδιά. Στα όνειρα όμως κάθε ατόμου με σακχαρώδη διαβήτη τύπου I παρουσιάζεται συχνά η ημέρα, στην οποία οι ενέσεις ινσουλίνης θα αποτελούν παρελθόν. Hδη διαγράφεται στον ορίζοντα η χρήση της εισπνεόμενης ινσουλίνης σε άτομα και με τους δύο τύπους διαβήτη, που σημαίνει όμως τη μερική αντικατάσταση των ενέσεων. H σκέψη για εισπνεόμενη ινσουλίνη δεν είναι πρόσφατη, αφού ήδη από το 1925 δημοσίευση σε γερμανικό ιατρικό περιοδικό πρότεινε την εφαρμογή της στην αντιμετώπιση του διαβήτη. H έρευνα σχετικά με την εισπνεόμενη ινσουλίνη είναι και πάλι στο προσκήνιο με αρκετά καλά αποτελέσματα από τη δεκαετία του 90. H επιτυχία της μεθόδου εξαρτάται από τη συσκευή που θα χρησιμοποιηθεί και την ποσότητα της απελευθερούμενης ινσουλίνης (γίνεται εισπνοή της ινσουλίνης δέκα λεπτά πριν από
Σημαντική θέση στην πρόληψη και στην αντιμετώπιση του μεταβολικού συνδρόμου έχουν και τα ειδικά συμπληρώματα διατροφής για την υποστήριξη της ηπατικής λειτουργίας όπως π.χ. το Nafliver που περιέχει το εκχύλισμα του φυτού Prunus mume σε συνδυασμό με τη Χολίνη . Το Prunus mume που περιέχει Ουρσολικό και Ολεανικό Οξύ, χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες στην παραδοσιακή ιατρική τόσο για την ηπατοπροστατευτική του δράση όσο και για τις αντιοξειδωτικές του ιδιότητες, ενώ η Χολίνη, αποτελεί ένα απαραίτητο θρεπτικό συστατικό που επηρεάζει την ηπατική λειτουργία, διαθέτει πολλαπλούς ρυθμιστικούς ρόλους στη λιπώδη νόσο του ήπατος και την εξέλιξή της, ενώ παίζει σημαντικό ρόλο στο μεταβολικό σύνδρομο, επηρεάζοντας την παχυσαρκία και την αντοχή στην ινσουλίνη.
Η αλδοστερόνη έχει ήδη διαπιστωθεί ότι εμπλέκεται στην εκδήλωση της υπέρτασης. Αλλά τώρα οι ερευνητές του Πολιτειακού Ιατρικού Κέντρου Wexner στο Οχάιο, υποστηρίζουν ότι τα άτομα με υψηλότερα επίπεδα αλδοστερόνης έχουν υπερδιπλάσιες πιθανότητες να εκδηλώσουν διαβήτη τύπου 2. Επίσης παρατήρησαν ότι υπήρχε συσχετισμός μεταξύ αλδοστερόνης και διαβήτη σε συγκεκριμένες φυλετικές ομάδες.
"c�I,�z��qi�F����e��� �ݱ��M��п�����}1 1� n�/j(H����cpzي�r �I'0~�w�L�D
. .