Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να μελετήσει τις αντιλήψεις των διευθυντών σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σχετικά με το ρόλο της γονεϊκής εμπλοκής και τη διαχείριση των συγκρούσεων μεταξύ σχολείου-γονέων από τους διευθυντές των σχολικών μονάδων. Τα ερευνητικά ερωτήματα είναι τα ακόλουθα: Ποιες είναι οι αντιλήψεις των διευθυντών για τη γονεϊκή εμπλοκή στο σχολείο τους; Ποια είναι τα ζητήματα που κατά τους διευθυντές προκαλούν συνήθως συγκρούσεις μεταξύ γονέων και σχολείου και που οφείλονται αυτά; Ποιες στρατηγικές δηλώνουν ότι ακολουθούν οι διευθυντές στη διαχείριση αυτών των συγκρούσεων; Για την πραγματοποίηση της έρευνάς μας υιοθετήθηκε η ποιοτική μεθοδολογία, αξιοποιώντας την ημιδομημένη συνέντευξη ως εργαλείο συλλογής δεδομένων. Το δείγμα αποτελείται από 17 Διευθυντές/ντριες πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (10 διευθυντές με διοικητική εμπειρία πάνω 6 χρόνια, 7 διευθυντές με διοικητική εμπειρία μέχρι 5 χρόνια), από 17 διαφορετικά δημόσια δημοτικά σχολεία του Ν. Αρκαδίας. Τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας είναι τα ακόλουθα: η γονεϊκή εμπλοκή είναι μεν ικανοποιητική, αλλά περιορίζεται σε υποβοηθητικές δράσεις δραστηριοτήτων της σχολικής μονάδας που δεν αγγίζουν τον πυρήνα της εκπαιδευτικής της λειτουργίας όπως είναι η ενίσχυση
Μη συνεχίζετε τη συζήτηση αν αισθάνεστε πολύ θυμωμένοι. Είναι καλύτερο να αποχωρήσετε από μια συζήτηση, αν ο θυμός μπορεί να σας οδηγήσει στο να πείτε πράγματα που δεν εννοείτε και για τα οποία θα μετανιώσετε αργότερα. Μπορείτε να επανέλθετε αργότερα σε συζήτηση, όταν θα είστε ήρεμοι. Δώστε στον έφηβο να καταλάβει πώς αισθάνεστε όταν σας φέρεται άσχημα. Αρνηθείτε την επικοινωνία μέσα σε φωνές και εκρήξεις θυμού και προγραμματίστε συζήτηση για αργότερα. Θυμηθείτε ότι ο θυμός είναι συναίσθημα, αλλά η συμπεριφορά με την οποία θα εκφραστεί είναι επιλογή μας. Αν σας απασχολούν κάποια ζητήματα γενικότερα σε σχέση με το παιδί σας, μην περιμένετε να έρθετε σε σύγκρουση για να τα θίξετε. Σκεφτείτε τα, επιλέξτε με ηρεμία τι θέλετε να συζητήσετε και πώς. Είναι σημαντικός και ο τρόπος και το λεξιλόγιό σας, ώστε να εξασφαλίσετε μια ατμόσφαιρα μη απειλητική στην οποία ο έφηβος να μπορέσει να σας ανοιχτεί.
Ένα σύνηθες σχήμα που δημιουργείται είναι, όταν ο γονέας εντοπίσει μια προβληματική συμπεριφορά του παιδιού, επιλέγει να αποφασίσει ο ίδιος ποια θα είναι η «λύση» της αντιπαράθεσης και απλά την ανακοινώνει στο παιδί, σχεδόν την επιβάλλει, περιμένοντας από το παιδί να την αποδεχτεί. Ωστόσο, χρειάζεται να λάβουμε υπόψη ότι η αποδοχή του παιδιού είναι πιθανό να προέρχεται από το φόβο μιας ενδεχόμενης τιμωρίας και όχι επειδή κατανόησε το λάθος του. Στην περίπτωση που το παιδί αντιστέκεται και δεν υπακούει, οι γονείς επιλέγουν να ασκήσουν δύναμη και εξουσία, προκειμένου να φέρουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Επομένως, το παιδί αποδέχεται την αποδοκιμασία των γονέων αλλά μένει δυσαρεστημένο και πιθανόν να εκδηλώσει αρνητικά συναισθήματα και εχθρότητα σε μεταγενέστερο χρόνο.
Για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας η διαχείριση των συγκρουσιακών συμβάντων, οι εκρήξεις θυμού και οι φορτισμένες συναισθηματικά καταστάσεις ακόμα και αν αφορούν την απόκτηση ενός παιχνιδιού, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση λόγω των ιδιαίτερων εξελικτικών χαρακτηριστικών που διέπουν την ηλικία αυτή. Τα βασικότερα εξελικτικά χαρακτηριστικά της συνοψίζονται ως εξής : Εγωκεντρισμός : Αντίδραση με βάση τα δικά τους συναισθήματα και ανάγκες Συγκεκριμένη σκέψη :Κατανόηση του κόσμου σύμφωνα με τα φυσικά του χαρακτηριστικά. Περιορισμένες γλωσσικές ικανότητες και έκφραση μη λεκτικού τρόπου : η συναισθηματική φόρτιση δυσκολεύει τη γλωσσική τους έκφραση ( πχ. όταν είναι το παιδί λυπημένο και κλαίει δυσκολεύεται να εκφράσει τα αίτια της σύγκρουσης) Αυτονομία :Τα παιδιά ενδιαφέρονται να κάνουν πράγματα μόνα τους χωρίς τη βοήθεια των ενηλίκων. Σε συνδυασμό όμως με τον εγωκεντρισμό που τα διακρίνει εύκολα καταλήγουν σε συγκρούσεις Περιορισμένη επικέντρωση :σε 1-2 χαρακτηριστικά ή μια ιδέα κάθε φορά. Ικανότητα ενσυναίσθησης : (που αναπτύσσεται ήδη από τα 2 έτη ) . Οι ανάγκες όμως και τα «θέλω» τους είναι τόσο έντονα που δεν τους επιτρέπουν να αντιδρούν με ευαισθησία.
στ. Η διαπραγμάτευση, ο χειρισμός της κατάστασης με ηρεμία και όχι με εχθρότητα μπορεί να αμβλύνει τη σύγκρουση. Πολλές φορές οι οργισμένοι γονείς αμφισβητούν τις ικανότητες των εκπαιδευτικών και εκείνοι αμύνονται εχθρικά, αλλά η τακτική τους αυτή δε βοηθά. Αυτό είναι ένα δύσκολο σημείο που μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αντίθετα η τάση για κατανόηση και αποδοχή του άλλου θα τους ηρεμήσει
Όλοι οι διευθυντές επιλέγουν να διαχειρίζονται τις συγκρούσεις με βασική στρατηγική το διάλογο και την επικοινωνία με τους γονείς. Ωστόσο οι περισσότεροι δηλώνουν ότι προσαρμόζουν τη στρατηγική τους ανάλογα πρωτίστως με το γονέα και δευτερευόντως με το θέμα της σύγκρουσης. Το πρόβλημα θεωρούν ότι έχει διευθετηθεί όταν δεν εμφανίζεται ξανά και ο γονιός δείχνει με τη στάση του ότι έχει ανακτήσει την εμπιστοσύνη του στο σχολείο. Ωστόσο εάν η σύγκρουση επιμένει οι μισοί περίπου διευθυντές καταφεύγουν για βοήθεια σε κάποια υπερκείμενη αρχή. Επίσης οι περισσότεροι δεν εμπλέκουν το Σ.Γ αλλά αντίθετα εμπλέκουν το Σ.Δ. στη διαχείριση των συγκρούσεων με τους γονείς. Τέλος η πλειοψηφία των διευθυντών στηρίζεται περισσότερο στην εμπειρία της παρά στην πρόσβαση σε εξειδικευμένα σώματα γνώσης για την αντιμετώπιση των σχετικών ζητημάτων.