Η τελειομανία, η πεποίθηση δηλαδή ότι η τελειότητα μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί σε ό,τι κι αν κάνουμε, είναι μια μεγάλη και επικίνδυνη παγίδα, ιδιαίτερα όταν μέσα σ’ αυτήν προσπαθήσουμε να κλείσουμε και τα παιδιά μας. Συχνά οι γονείς επιβεβαιώνουμε το κοινωνικό μας status από την απόδοση των παιδιών μας. Το δυσάρεστο αποτέλεσμα είναι να αισθάνονται τα παιδιά μας ότι τα αγαπάμε «υπό όρους». Η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά τους οφείλει πάντα να χαρίζεται απλόχερα, άνευ όρων! Αγαπάμε τα παιδιά μας για αυτό που είναι και όχι για αυτό που μπορούν ή θέλουμε εμείς να γίνουν. Η αξία τους είναι ενδογενής και όχι εξαρτημένη από την απόδοσή τους στο σχολείο ή την καλή τους συμπεριφορά. Αν, δηλαδή, ο γονιός ενθουσιάζεται μόνο όταν το παιδί κατορθώνει κάτι ή δουλεύει σκληρά για κάτι, και απογοητεύεται ή το επιπλήττει όταν δεν πετυχαίνει, τότε η συμπεριφορά αυτή εκλαμβάνεται ως κριτική για τα λάθη του. Φυσικά και νιώθουμε υπερηφάνεια όταν τα καταφέρνουν καλά, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν αλλάζει τα συναισθήματά μας. Παιδιά που πιέζονται από τους γονείς να πετύχουν την τέλεια απόδοση, και επιβραβεύονται μόνο για τα κατορθώματά τους αντί για το χαρακτήρα τους ως σύνολο, είναι πιο πιθανό να παρουσιάσουν κατάθλιψη ή άγχος ως ενήλικοι. Η επιτυχία στη ζωή δεν
Αποτελεσματικοί τρόποι πειθαρχίας Κρατήστε τα χωριστά. Βάλτε τα παιδιά να ξεκουραστούν ή να παίξουν χωριστά για κάποιο χρόνο όταν το ένα ενοχλεί το άλλο, όταν τσακώνονται, καυγαδίζουν, χτυπούν και κλωτσάνε. Το να μένουν για λίγο χρόνο χωριστά, τα αφήνει να ηρεμήσουν. Στη συνέχεια μπορείτε να χρησιμοποιήσετε άλλους τρόπους για να ενθαρρύνετε την καλή συμπεριφορά. Διαχείριση Συμπεριφοράς. Μιλήστε ήρεμα με το παιδί για να μάθετε τι συνέβη και γιατί και πώς το βλέπει εκείνο. Στη συνέχεια μιλήστε για τους τρόπους διαχείρισης του περιστατικού. Συμφωνήστε σε μία λύση η οποία είναι αποδεκτή και από εσάς και από το παιδί. Αυτό το βοηθά να μάθει να είναι υπεύθυνο για τη συμπεριφορά του. Ανακατευθύνετε. Όταν τα παιδιά μπαίνουν σε μπελάδες, σταματήστε τα, εξηγήστε γιατί τα σταματάτε και προτείνετε μια άλλη δραστηριότητα. Όταν μουτζουρώνουν τον τοίχο, δώστε τους μπογιές και χαρτί για να ζωγραφίσουν σε αυτό. Όταν τρέχουν επικίνδυνα μέσα στο σπίτι, αφήστε τα να βγουν έξω για να παίξουν κυνηγητό. Όταν πετούν βιβλία, βρείτε ευκαιρία να μαζευτείτε για να πείτε μια ιστορία ή ένα παραμύθι. «Φτιάξτο». Όταν τα παιδιά δημιουργούν πρόβλημα ή χτυπούν, ζητήστε να διορθώσουν την κατάσταση, ή τουλάχιστον να βοηθήσουν. Αν ρίξουν το γάλα τους, δώστε τους μια πετσέτα για να καθαρίσουν. Αν
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Η απόδοση στα ελληνικά, η σύνθεση και επιμέλεια ανήκει στην κάτοχο της ιστοσελίδας Παναγιώτα Δ. Κυπραίου. Όροι και Προϋποθέσεις Αναδημοσίευσης Περιεχομένου .
Η «απόσυρση αγάπης» Απόσυρση της αγάπης αποτελεί κάθε είδος τιμωρίας που αποσκοπεί στο να νοιώσει το παιδί λύπη, ενοχές ή ντροπή, επειδή μας εξόργισε ή μας απογοήτευσε. Π.χ. όταν σταματάμε να του μιλάμε, του συμπεριφερόμαστε ψυχρά ή απόμακρα λόγω του θυμού μα
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο των ορίων είναι ότι δε πρέπει να γίνονται το άλλοθι για την επιβολή ελέγχου και κυριαρχίας . Οι γονείς δεν είναι φίλοι με τα παιδιά τους. Η φιλία ενέχει το στοιχείο της αμοιβαιότητας και της ελεύθερης επιλογής. Το να προσπαθούν να γνωρίζουν τα πάντα για τα παιδιά τους είναι άσκηση αυταρχικότητας και παραβίαση του ιδιωτικού τους χώρου. Είναι σημαντικό να υπάρχουν στενές σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας και οι γονείς να αποτελούν πρόσωπα αναφοράς και εμπιστοσύνης για τα παιδιά τους, όμως πρέπει να δίνεται ο χώρος σε εκείνα να έχουν τις προσωπικές τους στιγμές, τις οποίες θα επιλέξουν αν επιθυμούν να μοιραστούν με τους γονείς τους ή όχι. Από την άλλη το να γνωρίζουν τα παιδιά τα πάντα για τους γονείς τους είναι επίσης επιζήμιο. Το συζυγικό ζευγάρι οφείλει να έχει ιδιωτικές στιγμές, που αφορούν μόνο το ίδιο και όχι τα παιδιά. Περιπτώσεις στις οποίες τα παιδιά γίνονται ο σύμμαχος ή ο σύμβουλος του γονέα στα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη σχέση με το σύντροφο του είναι καταστροφικές για την ψυχική υγεία του παιδιού. Γιατί ένα παιδί δεν ακολουθεί τα όρια που επιβάλλουν οι γονείς;
Αν κάνει φασαρία στο σαλόνι και ενοχλεί , θα πρέπει να του ζητάμε να πάει στο δωμάτιό του (για να μην ενοχλεί). Ο τρόπος εδώ που θα το πούμε έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί δεν θα πρέπει να είναι αυταρχικός: το ‘ Πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα!’ είναι τιμωρία και προκαλεί αισθήματα επαναστατικότητας στο παιδί. Αν όμως του πούμε ‘ Οι φωνές σου ενοχλούν, θέλεις να πας μόνος σου στο δωμάτιό σου ή να σε πάω εγώ; ’ Αυτό δείχνει στο παιδί ότι η συμπεριφορά του δεν είναι αποδεκτή, και με το να του δίνουμε την επιλογή για το πώς θα πάει στο δωμάτιό του ευγενικά, δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό στο παιδί. Στο δωμάτιο τού λέμε ότι όταν είναι έτοιμο, μπορεί να ξαναέρθει στο σαλόνι. Το πιο πιθανό είναι να έρθει κατευθείαν και να είναι ήσυχο. Ή, μπορεί να ξεσπάσει σε κλάματα, να μείνει στο δωμάτιό του για λίγο και να έρθει μετά. Τα παιδιά καταλαβαίνουν όταν κάτι είναι άδικο ή δίκαιο. Εδώ, στη δεύτερη περίπτωση, μπορεί να του πάρει λίγο χρόνο να το χωνέψει, αλλά αυτό που του ζητήσαμε προκειμένου να μην ενοχλεί, είναι δίκαιο. Αν του φερθούμε και με τον σωστό τρόπο, ευγενικά και με σεβασμό για τα συναισθήματά του, τού περνάμε το μήνυμα για το ποιά είναι η επιθυμητή συμπεριφορά που πρέπει να έχει σε ένα κοινωνικό σύνολο, στην προκειμένη περίπτωση την οικογένεια, χωρίς εντάσεις