Όμως, όπως αναφέρουν η Σάλι και ο Άντριαν, η υιοθεσία ενός παιδιού με αναπηρία μπορεί να είναι απαιτητική διαδικασία. Γι’ αυτό το λόγο, είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς ότι είναι πολύ σημαντική η βοήθεια των κοινωνικών υπηρεσιών . Ελέγξτε, εάν, μέσω του Γραφείου Υιοθετήσεων, θα παρέχεται διαρκής υποστήριξη τόσο σε σας όσο και στο υιοθετημένο σας παιδί. Κάποια Γραφεία παρέχουν καλύτερης ποιότητας υποστήριξη μετά την υιοθεσία από άλλα και γι’ αυτό το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να το ελέγξετε αυτό. Η Σάλι και ο Άντριαν υιοθέτησαν την Τζάσμιν μέσω του Γραφείου «Families For Children», που εδρεύει στο Μπακφαστλέι του Ντέβον, στην Αγγλία, εν μέρει επειδή εκεί παρέχεται διαρκής υποστήριξη για τα παιδιά με αναπηρίες, καθώς συνεργάζονται με το ειδικό Γραφείου Υιοθετήσεων «Family For Me». Συνεργάζονται στενά και με τις Τοπικές Αρχές καθώς και με επαγγελματίες Υγείας προκειμένου να είναι εφικτή η αξιολόγηση των κοινωνικών, συναισθηματικών και σωματικών αναγκών του κάθε παιδιού με αναπηρία . Επίσης, διασφαλίζεται ότι οι οικογένειες γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και τις προσφερόμενες προς αυτούς υπηρεσίες έτσι ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες του παιδιού.
Επιστολή με τις προτάσεις της απέστειλε η ΕΣΑμεΑ στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης επί του σχεδίου νόμου « Τροποποιήσεις Ποινικού Κώδικα, Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και συναφείς διατάξεις » στο opengov. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι προτάσεις της ΕΣΑμεΑ στοχεύουν στην εναρμόνιση τόσο του Ποινικού Κώδικά όσο και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία όσο και με τις Τελικές Παρατηρήσεις και Συστάσεις της Επιτροπής των ΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα (24 Σεπτεμβρίου 2019), ύστερα από τον εποικοδομητικό διάλογο που είχε η αντιπροσωπία της Ελληνικής Κυβέρνησης με την Επιτροπή στις 3-4 Σεπτεμβρίου κατά την διάρκεια της 22ης Συνόδου της Επιτροπής. Με αφορμή τη διαβούλευση του εν λόγω σχεδίου νόμου, η Ε.Σ.Α.μεΑ έστειλε τις προτάσεις της όχι μόνο για τα άρθρα που είναι υπό διαβούλευση αλλά στο σύνολο τόσο του Ποινικό Κώδικα όσο και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Όλες οι προτάσεις στην επιστολή. Αθήνα: 23.10.2019 Αρ. Πρωτ.: 1460 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Ε.Σ.Α.μεΑ.: Για την εναρμόνιση Ποινικού Κώδικα και Κώδικα Ποινικής Δικονομίας με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τον Πρόεδρο της Ε.Σ.Α.μεΑ. κ.
Η ψυχολογική κατάσταση των γονιών παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του παιδιού με αναπηρία. Η ολοένα αυξανόμενη πίεση που δέχονται καθημερινά οι γονείς, προκαλεί δυσθυμία και μεταπτώσεις της διάθεσης των γονέων από τη μία στιγμή στην άλλη. Η ταλάντευση ανάμεσα στην απόρριψη και στην υπερπροστασία είναι η κλασική στάση των περισσότερων γονιών, ιδίως δε των μητέρων. Είναι όμως σημαντικό το εξής: η συνειδητοποίηση των δυσκολιών και η αποδοχή ενός παιδιού με αναπηρία είναι το πρώτο και βασικότερο βήμα για τη μετέπειτα εξέλιξή του. Με βάση τη συνειδητοποίηση αυτή θα ξεκινήσει ένα πρόγραμμα αγωγής, θεραπείας, αποκατάστασης, κοινωνικής ένταξης και προπάντων θα καθοριστεί η συναισθηματική εξέλιξη του παιδιού. Συνεπώς, οι πρώτοι που οφείλουν να αποδεχτούν το παιδί έτσι ακριβώς όπως είναι, είναι οι ίδιοι του οι γονείς.
Γιατί, ακόμα και όταν κάποιοι ζητούν ή επιδιώκουν την απομάκρυνση ενός μαθητή απ' το σχολείο, εκείνος ο μαθητής θα βρεθεί σε ένα άλλο σχολείο που το πιθανότερο είναι ότι και εκει θα υπάρξουν κάποιοι που θα επιδιώξουν εκ νέου την αποπομπή του. Και τελικά με αυτο τον τρόπο το πρόβλημα δε λύνεται αλλά μετατίθεται και μετατίθεται, ώσπου ο ανήλικος “ανεπιθύμητος” μαθητής το μονο που αισθάνεται να είναι απόρριψη και θυμό, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά του να χειροτερεύει και τα προβλήματα που δημιουργεί να είναι ολοένα και εντονότερα. Και ευλόγως θα αναρρωτηθείτε: Μα τι πρέπει να κάνουμε με τα παιδιά που δημιουργούν συνέχεια προβλήματα, είναι ανυπάκουα και η συμπεριφορά τους ενίοτε επικίνδυνη ή παραβατική; Από προσωπική εμπειρία σας λέω ότι τις περισσότερες φορές όταν το σχολικό περιβάλλον είναι ένα περιβάλλον αγάπης, αποδοχής, σεβασμού, ειλικρινούς ενδιαφέροντος και υπάρξει συνεργασία ανάμεσα σε σχολείο και οικογένεια, τότε και οι αρνητικές συμπεριφορές δεν εξαλείφονται μέν, διότι δεν έχουν αφετηρία τη σχολική, αλλά την οικογενειακή ζωή, αλλά σίγουρα μειώνονται. Αλλά, και οι συμμαθητές του θα έχουν τεράστιο όφελος μαθαίνοντας να δείχνουν κατανόηση στη διαφορετικότητα και όχι να αφήνονται στον ενστικτώδη απομωνοτισμό και κατόπιν να συναγωνίζονται στον εκφοβισμό.
Οι απόψεις σας: 1. Θα τους μιλούσα με ένα παραμύθι. Περιμένω τις δικές σας πληροφορίες. Ευχαριστώ. 2. Είναι παιδιά του θεού, πρέπει να τα προσέχουμε και όχι να τα λυπόμαστε. 3. Δεν ξέρω πως να μιλήσω στο παιδί μου για την αναπηρία. Επειδή όμως με ενδιαφέρει περιμένω τις πληροφορίες σας. Συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία. 4. Θα έλεγα στο παιδί μου ότι οι ανάπηροι είναι άνθρωποι σαν εμάς. Απλά δεν είναι τόσο όμορφοι και πρέπει να τους σεβόμαστε. 5. Δεν το σκέφτηκα ποτέ. Δεν ξέρω πως να τους μιλήσω. Οι πληροφορίες της ψυχολόγου σας θα είναι πολύ χρήσιμες. Ευχαριστώ. 6. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για την αναπηρία. Εγώ όταν σκέφτομαι αναπηρίες λυπάμαι πολύ. Μπράβο για την πρωτοβουλία σας. Συγνώμη που δεν μπορώ να συμβάλλω καταθέτοντας την άποψη μου. 7. Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας για την διαφορετικότητα. Να μάθουμε τα παιδιά μας να μην είναι ρατσιστές. Το πως δεν το ξέρω οπότε θα ακούσω τις συμβουλές σας. 8. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι ανάπηροι. Στην αρχή τους κοίταζα με μισό μάτι μέχρι που ο πατέρας μου έπαθε ένα ατύχημα και καθηλώθηκε στο καροτσάκι. Τώρα όμως καταλαβαίνω. Είναι αργά? Μπράβο για την ενημέρωση. 9. Εγώ και τα παιδιά μου αδιαφορούσαμε για τα ανάπηρα παιδιά. Νόμιζα ότι δεν έχουν να πούνε κάτι με τα παιδιά μου, πίστευα ότι δεν μπορούσαν να παίξουν
Όλες οι μορφές διαφορετικότητας δεν είναι εξίσου ορατές. Ο όρος που έχει εισαχθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Άλκηστις, 2008) είναι ο όρος ορατή διαφορετικότητα και αφορά το φαινόμενο της διαρκούς διαφοροποίησης του ατόμου που είναι εμφανώς διαφορετικό όσον αφορά τη σωματική του κατασκευή. Η ορατή διαφορετικότητα αποτελεί ένα συνεχές εμπόδιο στην προσπάθεια του ατόμου να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Το αντίστροφο φαινόμενο η μη ορατή διαφορετικότητα αποτελεί πάλι μια δυσκολία, μια και σε αυτή την περίπτωση το άτομο δεν υφίσταται στιγματισμό ή περιθωριοποίηση, εφόσον το πρόβλημα δεν είναι εμφανές στους υπόλοιπους. Το ίδιο το άτομο όμως βιώνει από μόνο του τη διαφορετικότητά του σαν κάτι που το ξεχωρίζει, δημιουργώντας αβάσταχτη πίεση να είναι σαν τους άλλους. Για παράδειγμα ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί μια μη ορατή μορφή διαφορετικότητας στην τάξη. Επομένως, η ευαισθητοποίηση στη διαφορετικότητα πρέπει να περιλαμβάνει όχι μόνο τη διαφορά στο χρώμα του δέρματος, αλλά και στις πιο ήπιες εθνικές διαφοροποιήσεις, καθώς και τις μη ορατές διαφορές.