Ο αυτισμός είναι κάτι μεγαλύτερο και βαθύτερο από απλώς μια «ασθένεια». Ο αυτισμός είναι ασθένεια, μόνο όταν επηρεάζει σημαντικά την ικανότητα γλωσσικής επικοινωνίας και τη διανοητική ικανότητα. Ομως, η συγκεκριμένη διάγνωση αυτισμού αποτελεί μόνο ένα μικρό πεδίο σε ένα πολύ ευρύτερο «φάσμα αυτισμού» στο οποίο ανήκουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι (στις ΗΠΑ κάποιες μελέτες μιλούν για έναν στους 100 ή για έναν στους 50). Ας απλοποιήσουμε την εικόνα: Φανταστείτε την αντίληψη της πραγματικότητας ως ένα ευρύ γεωγραφικό τοπίο, που από ένα σημείο και μετά –έπειτα από ένα συγκεκριμένο, αν και όχι απόλυτα καθορισμένο σύνορο αυτού του αχανούς τοπίου– μπαίνουμε στο λεγόμενο «φάσμα του αυτισμού». Οι άνθρωποι που από άποψη αντίληψης βρίσκονται ύστερα από αυτό το σύνορο χαρακτηρίζονται από μια μεγαλύτερη εμβάθυνση, μια οξυμένη ευαισθησία σε ορισμένες ιδιότητες της αντίληψης σε σχέση με τις ιδιότητες αντίληψης του ευρύτερου πληθυσμού. Εάν η όξυνση, η έμφαση, η εμβάθυνση προχωρήσει πολύ, τότε μιλάμε για μια κατάσταση όπου υπονομεύεται η ίδια η αντίληψη, σαν ο άνθρωπος να βυθίζεται τόσο πολύ στο μυστήριο του εαυτού του ώστε δεν μπορεί, δεν θέλει και δεν μπορεί να θέλει να επικοινωνήσει με τον υπόλοιπο κόσμο. Ακόμα και σε αυτές τις
Βελτιώνεται σημαντικά, αν υπάρξει σωστή θεραπευτική παρέμβαση σε μικρή ηλικία και τελικά παραμένουν ψήγματα δυσκολίας σαν στοιχείο του χαρακτήρα, κυρίως στο κοινωνικό κομμάτι. * Σίγουρα κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, όμως σαν παιδιά θα πρέπει να δουλευτούν εργοθεραπευτικά μέσω της αισθητηριακής ολοκλήρωσης (τραμπολίνο, ειδικές μπάλες, κούνιες) που αποσκοπεί στη γενικότερη οργάνωσή τους και στην ενίσχυση της κοινωνικής τους συμμετοχής. * Η λογοθεραπευτική παρέμβαση επίσης βοηθά σημαντικά όταν δεν επικεντρώνεται μόνο στον λόγο, αλλά στον σφαιρικό τρόπο συμπεριφοράς του παιδιού. Αυτό επιτυγχάνεται πολύ αποτελεσματικά μέσω της άσκησης της σειροθέτησης, η οποία βοηθά στο να μπορεί κανείς να εκτελεί εντολές, εμπλουτίζει το λεξιλόγιο, αναπτύσσει τον περιγραφικό λόγο και ενισχύει την προσοχή και την ανάπτυξη αλληλουχίας γεγονότων. Ενισχύει ακόμα και την ανάπτυξη πρωτοβουλιών, αφού το παιδί μαθαίνει να παίρνει πρωτοβουλίες, να προτείνει λύσεις και να μη λειτουργεί ως παθητικός δέκτης. * Πολύ βοηθητική είναι και η δραματοθεραπεία, η οποία μέσω θεατρικού παιχνιδιού διδάσκει στα παιδιά με παιγνιώδη τρόπο τη συγκέντρωση. Τα βοηθά να εξάψουν τη φαντασία τους μέσω της υπόδυσης ρόλων και του αυτοσχεδιασμού και να έρθουν σε επαφή με διάφορα συναισθήματα εκτός από τα
Για να πάει στο σχολείο ένα παιδί με αυτισμό, πρέπει να περάσει ΚΕΣΣΥ (Κέντρο Εκπαιδευτικής Συμβουλευτικής Υποστήριξης). Υπενθυμίζω ότι ο αυτισμός εμφανίστηκε στην ελληνική νομοθεσία μόλις το 1999, πράγμα που δείχνει από μόνο του την γενική καθυστέρηση του πράγματος. Το παιδί πρέπει να πάρει δεύτερη γνωμάτευση, η οποια θα κατευθύνει και την εκπαιδευτική πιθανότητα: Ανάλογα την περίπτωση ακολουθούν είτε ειδικό, είτε τυπικό πλαίσιο με παράλληλη στήριξη (δηλαδή έναν εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής, είδος το οποίο βρίσκεται σε έλλειψη, που παρευρίσκεται στην τάξη και συνοδεύει το παιδί). Ακριβώς επειδή η ειδική εκπαίδευση είναι μια εξαιρετικά πονεμένη ιστορία,λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών συχνά παρατηρείται παιδί που δικαιούται πλήρη στήριξη, να μοιραζεται τον δάσκαλο με άλλο παιδάκι ή ακόμα και να πρέπει να πάει σε άλλο σχολείο.
Σήμερα θα σας πω κάτι που μάλλον δεν ξέρετε. Ούτε και εγώ ήξερα δηλαδή, μέχρι που συνάντησα την Πέρλα. Την είχα απέναντί μου, έπινε μόνο νερό και προσπαθούσα με πολλές μικρές ερωτήσεις να μάθω την ιστορία της. Όπως πλησιάζεις τη φωλιά ενός πουλιού, προχωρώντας στις μύτες των ποδιών σου. Πάνω από όλα δεν πρέπει να κάνεις θόρυβο, γιατί το πουλί θα τρομάξει και θα φύγει. Η Πέρλα έχει το σύνδρομο Αsperger, μια μορφή αυτισμού. Η φίλη που μου τη συνέστησε με είχε συμβουλεύσει να τη συναντήσω μόνος μου σε ένα ήσυχο μέρος και να μην την πανικοβάλω με έναν καταιγισμό ερωτήσεων. Από τα λίγα πράγματα που ήξερα γι΄ αυτήν ήταν ότι την επόμενη μέρα θα πετούσε για την Ολλανδία. Ζείτε ανάμεσα στην Ολλανδία και την Ελλάδα; Τα τελευταία 20 χρόνια ζω κυρίως στο Άμστερνταμ. Το έχω ερωτευθεί. Η γειτονιά που μένω είναι international. Βγαίνω απ΄ το σπίτι μου και στη γωνία είναι ένα τούρκικο σούπερ μάρκετ, μετά ένα ινδικό μαγαζάκι, δίπλα ένα ολλανδικό βιντεοκλάμπ. Έχετε εξοικειωθεί από μικρή με τις διαφορετικές κουλτούρες. Ναι, μιλούσα αγγλικά πριν πάω στην Α΄ Δημοτικού. Και οι δυο μου γονείς μίλαγαν πολλές γλώσσες. Από τα 17 μου σηκώθηκα κι έφυγα απ΄ την Ελλάδα. Ήθελα να βρω τη χώρα στην οποία ανήκω. Η Ελλάδα δεν σας άρεσε; Δεν κόλλαγα. Πήγα στο Αμερικάνικο Κολέγιο, το Ρierse. Όλα
Άλλα χαρακτηριστικά που μπορεί να εμφανίσουν όσοι είναι υψηλής λειτουργικότητας αυτιστικοί είναι ότι δυσκολεύονται να αντιληφθούν οτιδήποτε ξεφεύγει από το χειροπιαστό και είναι αδέξιοι όταν γνωρίζουν άλλους ανθρώπους. Επίσης το λεξιλόγιό τους συνήθως είναι πολύ πλούσιο, όμως το πρόβλημα είναι ότι έχουν δυσκολία να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα σε κοινωνικό πλαίσιο, δηλαδή για να επικοινωνήσουν. Η φωνή τους τείνει να είναι επίπεδη και χωρίς συναίσθημα ενώ μπορεί να απουσιάζει η κοινή λογική, κάτι που τους κάνει να μοιάζουν με αφελείς.
Όμως, η οικογένεια που μεγαλώνει ένα αυτιστικό παιδί, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που επικρατεί άγνοια, φόβος και προκατάληψη, εκτός από τη στήριξη και τη φροντίδα αυτού του μέλους της, που θα έπρεπε να είναι και η μοναδική της υποχρέωση, αγωνίζεται για τον αποστιγματισμό, ενημερώνει, ευαισθητοποιεί, συμβάλλει στη διαμόρφωση υγειών σχέσεων με το συγγενικό περιβάλλον, το σχολικό πλαίσιο και τον κοινωνικό περίγυρο. Επίσης υπάρχει μεγάλο ποσοστό ζευγαριών που χωρίζουν μετά τη διάγνωση, οπότε έχουμε πολλές μονογονεικές οικογένειες με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται αυτό σε οικονομικό επίπεδο. Τα αδέρφια των αυτιστικών παιδιών συνήθως εμφανίζουν έντονες ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες. Τόσο εκείνα, όσο και οι γονείς θα πρέπει να υποστηρίζονται επιστημονικά.