Καμιά φορά από την πίεση και το στρες, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα που δεν τα εννοούμε... πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να τα πούμε στα παιδιά μας. Τα παιδιά δεν μπορούν να κατανοήσουν τη διαφορά του τι κάνουν και του τι είναι. Εμείς μέσα στον εκνευρισμό μας μπορεί να αποκαλέσουμε το παιδί μας «κακομαθημένο», «παλιόπαιδο», «τεμπέλη» ή οτιδήποτε αρνητικό, επειδή έκανε μια αταξία ή επειδή έκανε κάτι που δε θα έπρεπε να είχε κάνει. Οι λέξεις όμως αυτές... πολύ γρήγορα φυτεύονται μέσα στο μυαλό των μικρών παιδιών. Και τα αρνητικά χαρακτηριστικά γίνονται πολύ μεγάλα στον κόσμο των παιδιών.
Αν θέλετε πραγματικά να βοηθήσετε το παιδί σας να μάθει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, χρειάζεται να κάνετε ένα βήμα πίσω. Αν έχετε εσείς διαρκώς τον έλεγχο στα μαθήματά του, κάποια στιγμή, σε μία μάχη ισχύος μεταξύ σας, αυτό θα στραφεί εναντίον σας. Και πιστέψτε με, δεν σας συμφέρουν αυτές οι μάχες, όταν το διακύβευμα είναι το διάβασμα το παιδιού. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που είναι ικανά να μην κάνουν καθόλου τα μαθήματά τους, μόνο και μόνο να εκνευρίσουν τους γονείς τους και να τους δείξουν «ποιος κάνει κουμάντο». Από την άλλη, υπάρχουν και παιδιά που συμβιβάζονται, ακριβώς γιατί δεν αντέχουν την γκρίνια των παιδιών τους, αλλά είναι τα ίδια ακριβώς παιδιά που ποτέ δεν μαθαίνουν να σκέφτονται και να παίρνουν μόνα τους αποφάσεις.
Όταν αποφασίζουμε πώς θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, ένα από τα πρώτα πράγματα που σκεφτόμαστε (τουλάχιστον αρκετοί από εμάς) είναι ότι θα αποφύγουμε μια σειρά από πράγματα που έκαναν οι γονείς μας – και που όχι, δεν «τα καταλάβαμε» μεγαλώνοντας. Ωστόσο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα νήπιο σε έξαλλη κατάσταση, οι αντιδράσεις μας συχνά δεν εκπορεύονται από τις συνειδητές μας αποφάσεις, αλλά από το ένστικτό μας που προσπαθεί να τα προστατεύσει από την αυτοκαταστροφή που μοιάζουν να επιδιώκουν διαρκώς. Σε αυτό το πλαίσιο, ίσως πιάνουμε τον εαυτό μας να χρησιμοποιεί μια σειρά από κλισέ εκφράσεις, τις οποίες μας έλεγε η μαμά μας όταν ήμασταν παιδιά ή έχουμε ακούσει από άλλους αγχωμένους γονείς. Δυστυχώς, ορισμένες από αυτές όχι μόνο δεν καταφέρνουν να πείσουν το παιδί να μας ακούσει, αλλά ενδέχεται ακόμη και να το βλάψουν. «Έλα, μην είσαι τόσο ντροπαλός»
«Είναι δυνατόν να είσαι τόσο χαζός;» Είναι μια φράση που οι γονείς λένε συχνά πάνω στην απόγνωσή τους. Αυτό όμως, ενέχει τον κίνδυνο όταν την επαναλαμβάνουν συχνά, το παιδί ν’ αρχίσει να την πιστεύει, κάτι που θα έχει σαν επακόλουθο να αισθανθεί ότι απορρίπτετε όλη την προσωπικότητά του. Αντί λοιπόν να χαρακτηρίζετε το παιδί σας ανόητο ή χαζό, είναι προτιμότερο να χαρακτηρίσετε την πράξη του και όχι το ίδιο. Για παράδειγμα, μπορείτε να πείτε «Αυτό που έκανες δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνο». Έτσι η επίπληξή σας – που πρέπει να υπάρχει όταν το παιδί κάνει κάποια αταξία – μεταφέρεται στο γεγονός και όχι στο ίδιο το παιδί. Οτιδήποτε μπορεί να κάνει το παιδί σας να νιώσει άχρηστο ή ανόητο πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία. Με αυτό τον τρόπο οι γονείς απομακρύνονται πολύ από το παιδί. Ένα παιδί που πληγώνεται ψυχικά χάνει την εμπιστοσύνη του απέναντι στον ενήλικο και σύντομα μειώνεται και η αυτοπεποίθησή του. Με λίγα λόγια περιμένει την αποτυχία του, πράγμα που είναι δύσκολο να ξεπεραστεί. «Θα μπορούσες να τα καταφέρεις αν δε…» Μπορεί αυτή η φράση σας ακούγεται θετική – ό,τι δηλαδή, παραδέχεστε τις δυνατότητες του παιδιού σας- συνήθως όμως προσλαμβάνεται αρνητικά από το ίδιο. Είναι προτιμότερο να ενθαρρύνετε το παιδί να συνεχίσει μια προσπάθεια και να το επαινείτε,
“Μην μιλάς με αγνώστους”: Συνήθως, οι γονείς απαγορεύουν γενικά και αόριστα την επαφή με τους αγνώστους, χωρίς να δίνουν περαιτέρω διευκρινίσεις Επίσης, συχνά στοχοποιούνται συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων και τα παιδιά πιστεύουν ότι κινδυνεύουν μόνο από ανθρωπόμορφα τέρατα. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης συμβαίνουν από άτομα του οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος. Καλύτερα συζητήστε σενάρια : “Τι θα έκανες αν κάποιος άγνωστος σου ζητούσε να μπεις στο αμάξι ή να τον ακολουθήσεις;”, “Πως θα ζητούσες βοήθεια αν χανόσουν κάπου;”, “Τι θα κάνεις αν κάποιος, γνωστός ή άγνωστος, ενήλικας ή παιδί σε κάνει να νιώσεις άβολα;”.
"Τέλος, από τις 12.01 πμ (προ μεσημβρίας) είναι πρωί και λέμε «καλημέρα!» μέχρι τις 12.00μ (το μεσημέρι). Από τις 12:01 μμ (μετά μεσημβρίαν) είναι απόγευμα και λέμε «καλησπέρα!» μέχρι τις 12:00 τα μεσάνυχτα!" Το "καλησπέρα" μάλλον έχει προκύψει από λανθασμένη απόδοση του αγγλικού good afternoon. Καλησπέρα στ' αγγλικά είναι good evening. "Εσπέρα" είναι η ώρα που βγαίνει ο Έσπερος (το αστέρι που είναι πάνω από το σημείο που δύει ο ήλιος). Δηλαδή η ώρα που σκοτεινιάζει, το σούρουπο, το βραδάκι. Μετά τις 12.00μμ, εάν δεν μας αρέσει το καλημέρα (νομίζω στην Ελλάδα "μεσημερι" είναι πλέον εθιμικά κατά τις 13.00 - 14.00) μπορούμε να λέμε "χαίρετε" ή κάτι αντίστοιχο και φεύγοντας από κάπου, συνήθως μετά το μεσημεριανό φαγητό λέμε "καλό μεσημέρι" (δηλ. μέχρι τις 13.00-14.00) ή καλό απόγευμα, εάν είναι μετά το "μεσημέρι". Σίγουρα πάντως δεν λέμε good evening στις 12.01μμ!!! Παράθεση