Πιστεύετε ότι δεν υπάρχει πάντα χρόνος για το παιχνίδι στην παιδική χαρά; Ή το σκαρφάλωμα στο δέντρο του πάρκου επικίνδυνο; Όσο περιορίζετε το παιχνίδι στα παιδιά τόσο περισσότερες αρνητικές επιπτώσεις έχει στην ανάπτυξη, την υγεία και την κοινωνικότητά τους. Τ&
Ένα άλλο κοινό λάθος είναι να πιστεύουμε ότι τα παιδιά χρειάζονται παιχνίδια για να παίξουν. Πολλές από τις πιο αγαπημένες δραστηριότητες των παιδιών δεν περιλαμβάνουν παιχνίδια αλλά φυσικές δραστηριότητες. Το παιδί πρέπει να έχει τις ευκαιρίες και την αυτονομία να κάνει όλα αυτά τα πράγματα. Αν δεν το ενθαρρύνεται να παίζει και μόνο του, θα έχει μία δυσάρεστη αίσθηση απόσυρσης ή ακόμη και στέρησης όταν αναγκάζεται να παίζει μόνο του αν εσείς λείπετε , και αυτό μπορεί να το οδηγήσει σε σκανταλιές και περίεργη συμπεριφορά.
Μέσα από τα μάτια της προσωποκεντρικής προσέγγισης, το παιχνίδι είναι όλα αυτά, αλλά και κάτι παραπάνω. Είναι ο χώρος ανάπαυσης του ανθρώπου, ο χώρος ανάμεσα στο «μέσα» και στο «έξω», ο χώρος όπου συναντιούνται οι δύο πραγματικότητες και γίνονται μία (Winnicott, 1971). Μέσω του παιχνιδιού, το παιδί δημιουργεί μια διαλεκτική σχέση με τον κόσμο, όπου επεξεργάζεται και εσωτερικεύει ό, τι χρειάζεται από το περιβάλλον του και ταυτόχρονα, εξωτερικεύει και συνδέει τον εσωτερικό του κόσμο, με την πραγματικότητα του περιβάλλοντός του (Braun, 1991). Άλλωστε πέραν της αποδοχής που έχει ανάγκη το παιδί από το περιβάλλον του, αποτελεί επίσης ανάγκη να αποδεχτεί και το ίδιο το παιδί το περιβάλλον του, ώστε να προσαρμόζεται και να βρίσκει κάθε φορά ταιριαστούς τρόπους να λειτουργήσει η τάση πραγμάτωσής του (Rogers & Sanford, 1989). Αυτή η διαδικασία στην παιδική ηλικία πραγματοποιείται μέσω του παιχνιδιού, όπου το παιδί βρίσκει και διαπραγματεύεται τα όριά του, μαθαίνει τον εαυτό του και διαμορφώνει την προσωπικότητά του (Αντωνιάδης, 1994). Επίσης καθώς παίζει, εμπλουτίζει τον συναισθηματικό του κόσμο και την συνολικότερη εμπειρία του. (Κοτσακώστας, Καρανταΐδου, Μιχαλόπουλος, 2000). Ως αποτέλεσμα, διευρύνεται το αντιληπτικό του πεδίο, μιας και το παιχνίδι είναι η φυσική
Να προετοιμαστεί για το σχολείο Για τα μικρά παιδιά που δεν έχουν πάει ακόμα παιδικό σταθμό ή νηπιαγωγείο, εσείς είστε ο νούμερο 1 σύντροφος που γνωρίζουν για το παιχνίδι και τη διασκέδαση. Καθώς μένετε πίσω και του δείχνετε πώς να παίζει μόνο του, θα καταλάβει ότι δεν γίνεται (δυστυχώς) να είστε πάντα παρούσες μαζί τους. Με τον τρόπο αυτό θα προετοιμαστεί για το σχολείο, όπου επίσης δεν γίνεται να είστε μαζί του κάθε ημέρα και δεν θα αισθάνεται κάθε φορά που θα το πηγαίνετε στο σχολείο ότι το εγκαταλείπετε.
Τρομερά πράγματα. Αδιανόητα. Λογική βρεφοκομείου. Ό,τι θέλει το μωρό, διότι ακόμα δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει, δεν έχει πιάσει επαφή με τον κόσμο της πραγματικότητας. Αφού, λοιπόν, το παιδί του δημοτικού και του λυκείου θέλει μα πηγαίνει αργότερα, και για να κάνουμε πιο εύκολη τη ζωή των γονιών, ως... προοδευτικό κόμμα λέμε όκευ. Ποια είναι τα… αριστερά επιχειρήματα του εν λόγω Γιαβρόγλου; Τρία, λέει, είναι τα προβλήματα στο σπίτι. Το παιδί δεν θέλει να πάει για ύπνο το βράδυ. Να ξυπνήσει πρωί. Και, τρίτον, μανουριάζει γιατί δεν τον αφήνουν ήσυχο να ασχολείται όσο γουστάρει με το κινητό.
«Καιρός ήτανε», «τέλειωσαν τα ψέματα», «καλή η τεμπελιά, αλλά να μην την πολυσυνηθίζουν», είναι κουβέντες που θα πουν πολλοί από τους μεγάλους στο τέλος των διακοπών και δείχνουν σαν να είναι ανακουφισμένοι που τα παιδιά θα ξαναμπούν σε μια πιο ελεγχόμενη κατάσταση, σαν να θέλουν να τους υπενθυμίσουν ότι δεν πρέπει να παραφήνονται στη χαλαρή και ελεύθερη αίσθηση των διακοπών, της «πολυτέλειας» και του «όλη μέρα παιχνίδι». Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν να είναι πειθαρχημένα, να αξιοποιούν το χρόνο τους, να κάνουν πράγματα χρήσιμα, παραγωγικά, ωφέλιμα. Το μόνο που παραμένει αμφισβητήσιμο είναι αν όλα αυτά πρέπει να υποκαθιστούν αυτό που συνήθως στερούν από το παιδί: την ευκαιρία να παίξει, το χρόνο για παιχνίδ ι.