ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ακόλουθο κείμενο είναι γραμμένο σε προφορική γλώσσα, πολλές φορές έντονο και άμεσο. Παραβιάζει πολλούς κανόνες της αρθρογραφίας και του πεζού λόγου και δεν ακολουθεί τις «καθώς πρέπει» φόρμες των επαγγελματικών προτύπων. Υπάρχει λόγος που είναι γραμμένο έτσι, όμως σε κάθε περίπτωση «δεν δίνω δεκάρα» γιατί τέτοια κείμενα κάνουν συχνά τη δουλειά που δεν μπορούν να κάνουν άλλα πολύ «περιποιημένα» και «καλά» κείμενα… διάβασέ το μέχρι το τέλος.
Στη Ζωή μου αφιέρωσα χρόνο και προσοχή σε πολλούς ανθρώπους και καταστάσεις. Παράλληλα υπήρξαν άλλες περιπτώσεις που δεν έδωσα καμία σημασία. Και όσο χρόνο και ενδιαφέρον δεν επένδυσα τελικά ήταν αυτά που έκαναν όλη τη διαφορά στο τέλος!
Οι άνθρωποι συχνά λένε ότι το κλειδί για την αυτοπεποίθηση και την επιτυχία είναι απλά το «να μη δίνεις σημασία» (ή δεκάρα). Ακούμε συνέχεια να θαυμάζουμε κάποιους ανθρώπους επειδή μπορούν να αγνοήσουν το ένα ή το άλλο, επειδή αδιαφορούν για μικροπράγματα (ή άλλα που σε μας φαίνονται σημαντικά). Τους ονομάζουμε «ισχυρούς ανθρώπους».
Λέμε για παράδειγμα: «Κοίτα την Σοφία που εργάζεται πάλι Σαββατοκύριακα και δεν τη νοιάζει καθόλου!» ή «άκουσες ότι ο Αντρέας τσακώθηκε με τον διευθυντή της εταιρίας και την επόμενη βδομάδα πήρε προαγωγή και αύξηση;! Τελικά όσοι έχουν θράσος ανεβαίνουν!» ή «Ο Ιάσονας τελείωσε το ραντεβού του με την Μαρία μέσα σε 20 μόνο λεπτά. Είπε ότι δεν πρόκειται να ξανακούσει τις ανοησίες της. Αυτόν τον τύπο τελικά δεν το νοιάζει τίποτα!».
Πιθανότατα να γνωρίζεις κάποιον στη ζωή σου, ο οποίος δεν έδωσε σημασία, προχώρησε στη ζωή του και έκανε εκπληκτικά πράγματα. Μπορείς να ανακαλέσεις στο νου σου μια φορά που αδιαφόρησες για τις συνέπειες ή για το τι θα πουν οι άλλοι και έκανες αυτό που ήθελες, με αποτέλεσμα να αριστεύσεις ή να κερδίσεις τελικά;
Προσωπικά όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά να κάνω online-τάξεις και να παραδίδω συνεδρίες, παράτησα τη σίγουρη δουλειά μου. Για μένα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα «δε με νοιάζει» μέχρι τότε. Το ίδιο είπα και όταν αποφάσισα γύρω στα είκοσι να φύγω στο εξωτερικό παρατώντας την μέχρι τότε πρόσφατη αλλά επιτυχημένη καριέρα μου στον κόσμο της γαστρονομίας… απλώς είπα «δε με νοιάζει τι λένε οι γονείς μου, ή τι “πρέπει” να κάνω σύμφωνα με τον κόσμο». Έτσι πήγα και το έκανα.
Πολλοί με είπαν «τρελό» και παράτολμο… ότι δεν μπορώ να είμαι φυσιολογικός ή κάτι παρόμοιο… και όμως εγώ προσωπικά δεν ένοιωσα ποτέ μου τόσο «διαφορετικός», αλλά και να ήμουν δε θα ενδιαφέρε. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να γίνονται ευτυχισμένοι (ή όχι), επιτυχημένοι (ή όχι), μέσα από εντελώς διαφορετικά πράγματα και μονοπάτια στη ζωή. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε «φυσιολογικός»…
Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτή η λέξη χρησιμοποιείται συνήθως για να δώσει «αξία» σε όσους δεν έχουν κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή τους.. Δεν είμαι σίγουρος…
Η στάση του «να μην δίνεις δεκάρα» μπορεί να φαίνεται απλή εκ πρώτης όψεως, αποτελεί όμως μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Δεν δίνω δεκάρα τι σημαίνει βέβαια, αλλά αφού έχω την προσοχή σου, μπορούμε να συνεχίσουμε.
Το θέμα είναι ότι όλοι μας πιεζόμαστε αφάνταστα με το να δίνουμε υπερβολική σημασία σε πράγματα που δεν αξίζουν, για τόσο καιρό και με τόση επιμονή που τελικά κουραζόμαστε και χάνουμε τη ζωή μας.
Ενοχλούμαστε με τον υπάλληλο του βενζινάδικου που μας έδωσε πολλά νομίσματα στα ρέστα. Στεναχωριόμαστε επειδή ένα σόου που θα πηγαίναμε ακυρώθηκε ή επειδή ο συνάδελφός μας πήρε καινούριο αμάξι, καλύτερο από το δικό μας. Δίνουμε σημασία στο γεγονός ότι βρέχει περισσότερο απ’ ότι στο γεγονός ότι έχουμε βγει με τον καλύτερο μας φίλο για βόλτα.
Δίνουμε σημασία σε τόσα ασήμαντα γεγονότα! Διασκορπιζόμαστε και χανόμαστε σε ανούσιες ανησυχίες, χωρίς κανένα πραγματικό όφελος… εν τέλει γιατί; Για πιο λόγο; Τι θα κερδίσουμε; Μήπως θα μας παρηγορήσει και θα μας λυπηθεί κανείς επειδή γκρινιάζουμε;
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα αγαπημένε μου φίλε…
Επειδή όταν δίνουμε τόση αξία και τόση προσοχή σε όλα αυτά τα μικροπράγματα, έχουμε μια αίσθηση ότι δικαιούμαστε, με κάποιο μαγικό τρόπο, να είμαστε βολεμένοι και να έχουμε μια υπέροχη ζωή. Στο κάτω-κάτω «νοιαζόμαστε», άρα είμαστε καλοί άνθρωποι.
Η αλήθεια είναι ότι, αν μπορούσαμε να επιλέγουμε όσα αξίζουν την προσοχή μας και για ποια πράγματα ήταν καλύτερα να νοιαζόμαστε τότε η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο εύκολη. Οι αποτυχίες δε θα μας ενοχλούσαν τόσο πολύ και θα ανακάμπταμε πιο γρήγορα. Η απόρριψη δε θα ήταν οδυνηρή και θα το «ξεπερνούσαμε» πολύ γρήγορα. Θα είχαμε μεγαλύτερη αντοχή στην κούραση και στις δυσκολίες που απαιτούνται για να πετύχουμε κάτι και τα άνοστα φαγητά θα γίνονταν πιο νόστιμα, κατά κάποιο τρόπο.
Εννοώ ότι, αν και μόνο δίναμε λιγότερη σημασία σε ανούσια θέματα και μπορούσαμε να δώσουμε την πρέπουσα σημασία συνειδητά και αυτοβούλως σε ότι πραγματικά έχει νόημα, τότε η ζωή μας θα γινόταν εκατό φορές πιο εύκολη! Και ευχάριστη… και όμορφη… και πλούσια… και ότι άλλο θα ήθελε ο καθένας!
Ίσως ντρεπόμαστε ή αισθανόμαστε άσχημα, αν σκεφτούμε, ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, όπου συμφωνούμε με τη στάση «δεν μου καίγατε καρφί». Είναι γεγονός ότι είμαστε φτιαγμένοι για να νοιαζόμαστε πολύ και για περισσότερα πράγματα. Έχουμε γεννηθεί για να προσδίδουμε σημασία και αξία εδώ κι εκεί… Έχεις δει ποτέ ένα παιδί να κλαίει και να οδύρεται γιατί το παγωτό του δεν είναι το ίδιο με το άλλο που είχε φάει και του άρεσε περισσότερο; Καλύτερα να μη σου συμβεί…
Η προσοχή και το ενδιαφέρον είναι από τις πιο πολύτιμες «δυνάμεις» της ανθρώπινης νόησης. Δεν μπορούμε να τριγυρνάμε στη ζωή και να τις σκορπάμε εδώ κι εκεί. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό που ονομάζουμε «δύναμη», σχετικά με ένα ανθρώπινο ον, δεν είναι τίποτα άλλο από την ικανότητα να ελέγχει κατά βούληση και με σοφία πού και πόση προσοχή και ενδιαφέρον θα αφιερώνει.
Στην θεωρία ίσως ακούγεται εύκολο, αλλά στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από μας κολλάμε σε δεκάδες ασήμαντα πράγματα και σπαταλάμε τη ζωή μας στα δραματικά έργα που σκηνοθετούμε μόνοι μας. Ζούμε και πεθαίνουμε μέσα σε μια φανταστική περιπέτεια που εξελίσσεται στο μυαλό μας, ενώ συνήθως καθόμαστε στον καναπέ του σπιτιού μας.
Όταν το «οτιδήποτε» είναι σημαντικό, δεν χρειάζεται να πάμε «εκεί έξω» στη ζωή και να κάνουμε τίποτα σπουδαίο, ή να βοηθήσουμε κάποιον ή να κάνουμε κάτι άλλο πραγματικά σημαντικό… επειδή μας «συμβαίνουν τόσο σημαντικά πράγματα»… αυτό δημιουργεί μια υπέροχη δικαιολογία…
Κάποιος είχε πει ότι «πολλοί γεννιούνται, αλλά ελάχιστοι ζουν τελικά». Δεν με νοιάζει ποιος ήταν αλλά αυτή τη στιγμή έχει πετύχει ακριβώς αυτό που νιώθω μέσα μου! Αν μου επιτρέψεις –έτσι και αλλιώς δεν ζητάω την άδεια κανενός πραγματικά- θα δοκιμάσω να εξηγήσω τρεις παράγοντες σχετικά με το θέμα, ελπίζοντας ότι κάπως θα σε βοηθήσουν να μην διασκορπίζεσαι δεξιά και αριστερά, να κόψεις τα δράματα, να ανέβεις στο τιμόνι και να πάρεις τον έλεγχο της ζωής στα χέρια σου!
ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ #1: ΤΟ ΝΑ «ΜΗΝ ΔΙΝΕΙΣ ΔΕΚΑΡΑ» ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΕΤΟΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΝ ΝΙΩΘΕΙΣ.
Δεν δίνω δεκάρα αν ακουστώ σαν ανατολίτης μοναχός-δάσκαλος όταν λέω: ο σκοπός που καλλιεργούμε την αδιαφορία είναι για να πετύχουμε μια γαλήνια και ήρεμη αδιαφορία για τα πάντα… μια ατάραχη αδιαφορία που δεν την αγγίζουν ούτε οι καταιγίδες ούτε οι φουρτούνες της ζωής.
Ξέρεις… το ακούς αυτό καμιά φορά… ή το διαβάζεις!
Πρόκειται για ενδιαφέρουσα ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ! Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το αξιοθαύμαστο στην αδιαφορία και δεν έχει καμία αξία για την κοινωνία ο αδιάφορος άνθρωπος. Όσοι είναι αδιάφοροι, συνήθως είναι ανίσχυροι και φοβισμένοι. Θυμάμαι αχνά ένα άρθρο που χαρακτήριζε τους αδιάφορους ανθρώπους ως τις «πατάτες του καναπέ» που σπαταλούσαν τον χρόνο τους σε ένα καναπέ ή τρολάροντας στο ίντερνετ…
Στην πραγματικότητα, οι αδιάφοροι άνθρωποι προσπαθούν πολύ για να είναι αδιάφοροι, επειδή φοβούνται τις συνέπειες του να δώσουν σημασία! Φοβούνται τον κόσμο και τις συνέπειες των δικών τους επιλογών. Επομένως, δεν κάνουν καμία επιλογή. Κρύβονται σε κάτι που μοιάζει «γκρι», αρνούνται να πάρουν θέση, να συμμετέχουν στα κοινά, να συνεργαστούν και γενικά να πολεμήσουν για κάτι. Το όλο πράγμα μοιάζει εντελώς κενό από συναισθήματα και συγκίνηση. Τελικά αυτό που αποφεύγουν είναι η ίδια η ζωή, λες και θα έπρεπε να είναι κάπως αλλιώς για να είναι «σωστή».
Πολύ πρόσφατα ανακάλυψα ότι η εταιρία τηλεφωνίας μου είχε αλλάξει το συμβόλαιο μου με έναν πολύ αθόρυβο τρόπο! Δεν ασχολούμαι πολύ αν ο λογαριασμός είναι 70 ή 80 ευρώ, αλλά μετά από 8 μήνες το κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε στραβά! Το είχαν προσθέσει με πολύ μικρά γράμματα στο τέλος-τέλος ενός πολυσέλιδου λογαριασμού. Ο λογαριασμός ήταν της περιόδου των γιορτών του Πάσχα, δηλαδή η προσοχή μας σε λογαριασμούς και υποχρεώσεις είναι μειωμένη.
Το ίδιο είχαν κάνει και σε άλλα μέλη της οικογένειάς μου. Κάποιοι ήθελαν να το αφήσουμε, να μην κάνουμε φασαρία… και πραγματικά δεν είναι σημαντικό αν θα πάρω πίσω 100 ευρώ που μου πήραν, το ποσό είναι πολύ μικρό, όμως δεν μου αρέσει να με κλέβουν και εγώ ένιωθα ότι με κλέβουν.
Έτσι συμβουλεύτηκα έναν δικηγόρο και έκανα μια αγωγή στην επιτροπή καταναλωτών και την άλλη μέρα έλαβα απάντηση ότι θα μου επιστρέψουν τα χρήματα. Ίσως τσάντισα κάποιους, ίσως όχι… αλλά δε με νοιάζει γιατί δεν υπάρχει τίποτα το λάθος να πολεμάς για κάτι δίκαιο. Δεν ήταν μια ενόχληση, ήταν μια άσχημη κίνηση προς το πορτοφόλι μου.
Στο ίδιο πνεύμα συναντώ υποψήφιους μαθητές για να συνεργασία στο life coaching και μου λένε: «θέλω μαλακά… δε θέλω να με πιέσεις… δεν θέλω να μου τα λες τόσο…» … αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν να τους χαϊδέψω τα αυτιά, να τους κάνω να νιώθουν καλά και να τους λέω πόσο άσχημα τους φέρθηκε η ζωή… όχι… συγνώμη, αλλά δεν είμαι για αυτό εδώ! Θεωρώ τουλάχιστον ανήθικο να σπαταλάω με λάθος τρόπο το χρόνο και την ενέργεια και των δύο μας!
Έχω ακούσει πολλές φορές να λένε ότι ο Νάσος «δεν νοιάζεται», «είναι εγωιστής»… ελπίζω να είσαι από τους τυχερούς που τα λένε και για σένα! Γιατί αν όχι, φίλε μου, τότε θα πρέπει να ανησυχείς! Αυτό που λένε όταν ακούς κάτι τέτοιο, είναι ότι ο Νάσος, εσύ ή όποιον και αν σχολιάζουν, έχει στόχους και θέλω και τα διεκδικεί και δε θα κάνει το χατίρι του καθενός, ούτε θα θυσιάσει και θα σπαταλήσει την ενέργεια και τους πόρους του για κάτι που δεν θεωρεί σημαντικό και δίκαιο. Ο Νάσος, εσύ και εκείνος ο άλλος τύπος, είμαστε τα άτομα που θα σηκωθούν και θα μιλήσουν σε μια ομάδα όταν αυτή πάει να πέσει στο γκρεμό. Είμαστε τα άτομα που θα γράψουμε ένα άρθρο με τίτλο «Η Μαγεία του Να Μην Δίνεις Δεκάρα», είμαστε τα άτομα που θα διεκδικήσουμε τη ζωή μας και δε θα περιμένουμε να μας την δώσουν επειδή ήμασταν «καλά παιδιά».
Αυτό είναι αξιοθαύμαστο! Δεν είμαι εγώ αξιοθαύμαστος, αλλά η δύναμη που έχουμε μέσα μας να ανεχτούμε και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, αντί να βάζουμε υπέρμετρη προσοχή σε αυτές και να ζούμε για να τις αναμασάμε…
Μιλάω για εκείνους που δεν δίνουν σημασία αν θα ντροπιαστούν, αν θα αποτύχουν, αν θα τα χάσουν όλα ή αν πονάει ή αν είναι δύσκολο, από τη στιγμή που έχουν αποφασίσει ότι κάτι είναι σωστό, δίκαιο ή το θέλουν «θα σηκώσουν γη και ουρανό» για να το πετύχουν!
Ξέρουν τι είναι πιο σημαντικό από τους ίδιους και τα δικά τους συναισθήματα και τη δική τους υπερηφάνεια και τις δικές τους ανάγκες. Έτσι λένε «δεν δίνω δεκάρα», ΟΧΙ για όλα τα πράγματα στη ζωή αλλά για όσα είναι πραγματικά ανούσια και άσκοπα. Κάνουν οικονομία στην ενέργειά τους για να ασχοληθούν με τα υπόλοιπα, που έχουν σημασία. Τους φίλους τους. Την οικογένειά τους. Τον σκοπό τους στη ζωή. Αυτό που τους κάνει να πετάγονται γεμάτοι ενέργεια από το κρεβάτι ή να υπερασπίζονται με πρωτοφανή ένταση σε μια συζήτηση. Καμιά φορά είναι μια καταγγελία στην επιτροπή καταναλωτών ή κάτι παρόμοιο!
Και επειδή συγκρατούν την προσοχή τους για αυτά τα ουσιώδη πράγματα οι άνθρωποι τους δείχνουν εμπιστοσύνη και εκτίμηση.
Τώρα θυμήθηκα τον Frank Zappa που είχε πει: «δε δίνω δεκάρα αν θα με θυμούνται αύριο».
ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ #2: ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.
Ο Αμερικανός συγγραφέας και φιλόσοφος Έρικ Χόφερ έγραψε κάποτε: «Κάποιος θα κοιτάξει τις δικές του υποθέσεις όταν εκείνες το αξίζουν. Όταν όμως δεν το αξίζουν, θα αρχίσει να κοιτάει τις υποθέσεις των άλλων».
Το πρόβλημα με τους ανθρώπους που μοιράζουν την προσοχή τους, όπως θα μοίραζαν παγωτό βανίλια σε μια πολύβουη καλοκαιρινή κατασκήνωση, είναι ότι δεν έχουν τίποτα πιο αξιόλογο για να αφιερώσουν την προσοχή τους.
Σκέψου λίγο. Είσαι στο σουπερμάρκετ και μπροστά σου είναι μια ηλικιωμένη κυρία που μαλώνει τον ταμία γιατί δεν δέχεται το κουπόνι των 2 ευρώ. Γίνεται χαμός τώρα! Γιατί αυτή η κυρία δίνει τόση σημασία; Μιλάμε για 2 ευρώ…
Λοιπόν, εγώ θα σου πω γιατί. Αυτή η ηλικιωμένη κυρία προφανώς δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει στη ζωή της από το να κάθεται στο σπίτι και να κόβει κουπόνια όλο το πρωί. Είναι μεγάλη ηλικιακά και μοναχική. Μάλλον έχει μόνο μια φίλη και δεν μπορεί να την επισκεφτεί γιατί πονάει η μέση της, συνήθως. Τα παιδιά της είναι ανεγκέφαλα, την έχουν παρατήσει στη μοίρα της και δεν την επισκέπτονται. Έχει να κάνει σεξ εδώ και 30 χρόνια!
Η σύνταξή της είναι ελάχιστη και πιθανότατα να πεθάνει ακόμα πιο φτωχή. Κάθε φορά που ενεργείται στην τουαλέτα πονάει και όταν ανοίγει να δει τηλεόραση την παίρνει ο ύπνος σχεδόν αμέσως. Ούτε λόγος για διάβασμα ή για να δει μια ολόκληρη ταινία και να θυμάται την πλοκή. Παραδόξως αυτή η κυρία έχει δίπλωμα οδήγησης και μπορεί να οδηγεί!!! (Θεέ μου…)
Οπότε για να χαλαρώσει κόβει κουπόνια… Αυτή είναι η ασχολία της, όπως εσύ βλέπεις ταινίες ή άλλος ακούει μουσική. Αυτή κόβει κουπόνια. Αν την επισκεφτείς μπορεί να σου δώσει και σένα κουπόνια. Κάθε μέρα είναι εκείνη και τα γαμημένα της κουπόνια… μόνοι τους. Κάθε μέρα, όλη μέρα. Είναι το μόνο στο οποίο μπορεί να δώσει σημασία γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο για να δώσει σημασία. Κι έτσι, όταν αυτός ο γεμάτος σπυράκια 20χρονος ταμίας αρνείται να δεχτεί ένα από τα κουπόνια της, όταν υπερασπίζεται την «καθαρότητα των χρημάτων» του ταμείου όπως οι ιππότες συνήθιζαν να υπερασπίζονται τις παρθενιές των παρθένων, μπορείς να είσαι βέβαιος ότι η καλή γιαγιά θα μεταμορφωθεί σε σκοτεινό δαίμονα και θα τον στείλει στις φλόγες τις αιωνιότητας και αυτόν και το καταραμένο σουπερμάρκετ… (μέχρι την άλλη φορά που θα ξανάρθει βέβαια γιατί το άλλο κατάστημα είναι πολύ μακριά για πάει με τα πόδια).
Ογδόντα χρόνια συγκεντρωμένης σημασίας θα απελευθερωθούν όλα με τη μια, σαν ένα τσουνάμι που θα παρασύρει το ενδιαφέρον όλων όσων βρίσκονται σε απόσταση τουλάχιστον 10 μέτρων!
ΣΤΟΠ… Αν πιάσεις τον εαυτό σου να ανησυχεί ποτέ για μικροπράγματα, όπως η νέα φωτογραφία στο προφίλ της πρώην σου ή ότι πέρασε ο πρώην σου στο απέναντι πεζοδρόμιο ή ότι έχασες την προσφορά του μαλακτικού 1+1 δώρο, αναγνώρισε ότι σου λείπουν πραγματικά και ουσιώδη πράγματα! Σου λείπει ο Σκοπός… ένας λόγος για να παραμερίσεις όλα τα άλλα στην άκρη ή να βάλεις προτεραιότητες.
Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Όχι το μαλακτικό…
Και για να υπάρχει κάτι ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι απαραίτητο να υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα που είναι αδιάφορα και ασήμαντα και δεν αξίζουν την προσοχή σου. Συχνά λέμε με τους μαθητές μου να σκέφτονται ότι η προσοχή αποτελείται από 100 μονάδες. Κάθε μέρα πρέπει να διαλέγεις προσεκτικά που θα τοποθετήσεις αυτές τις πολύτιμες μονάδες προσοχής, γιατί διαφορετικά μπορείς να χαθείς, να διασκορπιστείς παντού… και πίστεψέ με, δεν έχει πλάκα αυτό.
Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή, όταν την κοιτάμε από μακριά. Δεν προλαβαίνουμε να τα κάνουμε όλα, ούτε να ασχοληθούμε με όλα. Ίσως, κάποιοι άνθρωποι να έχουν περισσότερη ενέργεια και να κάνουν περισσότερα από κάποιους άλλους, αλλά κανένας δεν μπορεί να κάνει τα πάντα… οπότε θέλει «οικονομική σκέψη»!
Η ζωή βρίσκεται εκεί που βρίσκεται η προσοχή, επειδή τα υπόλοιπα στην ουσία «δεν υπάρχουν» για εκείνον που δεν τα αντιλαμβάνεται.
Δεν είμαστε σαν τα φύλλα στον άνεμο, ούτε περιμένουμε η ζωή να μας «αποκαλύψει» το σχέδιο της για μας… δεν ξέρω κανέναν που να το βρήκε ποτέ χωρίς να ψάξει. Δεν ξέρω κανέναν που να αναπτύχθηκε χωρίς να εστιάσει την προσοχή και την δύναμή του σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν ξέρω κανέναν που να ανέβηκε ένα βουνό κατά τύχη…
Με αυτά τα λόγια ερχόμαστε στον τρίτο παράγοντα.
ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ #3: Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ, ΟΠΟΤΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ «ΠΟΥ», «ΠΟΣΟ» ΚΑΙ ΣΕ «ΠΟΙΟΥΣ» ΘΑ ΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΜΕ.
Όταν είμαστε νέοι έχουμε απεριόριστη ενέργεια. Τα πάντα μας φαίνονται εκπληκτικά και μας αρέσει να βάζουμε την προσοχή μας σχεδόν παντού! Ως αποτέλεσμα επενδύουμε πολλές μονάδες προσοχής, εδώ κι εκεί. Δίνουμε σημασία σε όλα και σε όλους. Μας απασχολεί τι λέει ο καθένας για μας, αν το αγόρι (ή κορίτσι) που μας ενδιαφέρει ανταποκρίθηκε, αν οι κάλτσες ταιριάζουν ή όχι και αν τα μπαλόνια στο πάρτι είναι ίδιο χρώμα με τα ρούχα μας…
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνουμε ότι τα περισσότερα από αυτά είναι στην πραγματικότητα ασήμαντα και δεν αλλάζουν πραγματικά τη ζωή μας. Οι άνθρωποι των οποίων η γνώμη μας έκανε να ιδρώνουμε και να μην κοιμόμαστε τα βράδια, έχουν φύγει από τη ζωή μας! Οι έρωτες που νομίζαμε ότι θα είναι μοναδικοί έχουν έρθει και παρέλθει… και πλέον έχουμε βρει με ωριμότητα έναν κατάλληλο σύντροφο και πιο ειλικρινή και ουσιαστική αγάπη.
Με τον καιρό καταλαβαίνουμε ότι οι μόνες πραγματικά διαχρονικές αλλαγές, που οι άλλοι άνθρωποι επίσης βλέπουν και τελικά εκτιμούν, είναι εκείνες που κάνουμε στον εαυτό μας, για τον εαυτό μας.
Ωριμάζουμε και γινόμαστε πιο επιλεκτικοί. Διαλέγουμε πιο προσεκτικά που εστιάζουμε την προσοχή μας. Αντιλαμβανόμαστε περισσότερο πόσο εφήμερα είναι τα γεγονότα στη ζωή και την αξία κάθε στιγμής που αναπνέουμε.
Και μια μέρα φτάνουμε στη μέση ηλικία!
Κάτι αλλάζει… Τα επίπεδα ενέργειας πέφτουν. Οι θεωρήσεις μας γίνονται πιο «στέρεες» και μας ενδιαφέρει όλο και λιγότερο η αλλαγή, η ανάπτυξη, η μάθηση. Αρχίζουμε να αισθανόμαστε ότι έχουμε φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο «αυτογνωσίας» και η ζωή μας έχει μπει σε μια πορεία.
Σε έναν εικοσάχρονο φαντάζει σα θάνατος. Για εκείνον όμως που το βιώνει μοιάζει περισσότερο με απελευθέρωση τελικά! Μετά από τόσα χρόνια αβεβαιότητας, αμφισβήτησης, αλλαγής και ξανά αλλαγής, θέλουμε να απολαύσουμε αυτό που γίναμε. Δεν χρειάζεται πια να δίνουμε σημασία και προσοχή στα πάντα. Δεν πιστεύουμε πλέον ότι θα γίνουμε «οι καλύτεροι», ούτε και προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι στον κόσμο.
Συνειδητοποιούμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να θεραπεύσουμε τον καρκίνο ή να πάμε στο φεγγάρι ή να νιώσουμε το κορμί της Μαρίας Κορινθίου. Δεν μας νοιάζει και τόσο πια. Η ζωή συνεχίζεται και οι δικές μου ή δικές σου επιθυμίες δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Αυτό που μετράει τώρα περισσότερο είναι η οικογένεια, οι ειλικρινείς και ουσιαστικές σχέσεις, τα παιδιά, η άνετη ζωή, το χόμπι μας, κ.λπ..
Προς έκπληξη όλα αυτά μοιάζουν αρκετά για πρώτη φορά! Δεν λέω ότι είναι αρκετά, αλλά ότι μοιάζουν… (ειλικρινά για κάποιους μπορεί και να είναι, δεν δίνω δεκάρα στο κάτω κάτω…)
Και μεγαλώνουμε περισσότερο και ξυπνάμε μια μέρα και δεν έχουμε πια τα ίδια επίπεδα ενέργειας. Δεν μπορούμε πλέον να αφιερώσουμε ιδιαίτερη προσοχή και ενέργεια ούτε σε αυτά τα πράγματα που μέχρι τότε είχαν γίνει η νέα μας ρουτίνα.
Στο λυκόφως της εποχής μας, εκτελούμε μια παράδοξη ύπαρξη, όπου επιστρέφουμε στα πιο απλά θέματα της ζωής, όπως το τι θα φάμε, που θα κάνουμε περίπατο, πότε έχουμε το επόμενο ραντεβού με τον γιατρό για να κοιτάξει τις αρθρώσεις μας, αν πήραμε όλα τα χάπια, κ.λπ..
Α, και να βγάζουμε κουπόνια των 2 ευρώ για το σουπερμάρκετ!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Δεν θα συνεχίσω, γιατί δεν με ενδιαφέρει να περιγράψω το ταξίδι της «προσοχής» μέχρι τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου. Δεν έγραψα αυτό το άρθρο έχοντας στο μυαλό μου να σου μεταφέρω ένα «μήνυμα» ή να αλλάξω τη ζωή σου… συνήθως έτσι γράφω, αλλά αυτό εδώ το συγκεκριμένο άρθρο δεν είναι τέτοιο.
Πιο πολύ ήθελα να βγάλω τον θαυμασμό μου για την ικανότητα που έχουμε να επιλέγουμε αν θα δώσουμε κάπου σημασία και τη δύναμη που έχουν αυτές οι επιλογές. Μετά σκέφτομαι ότι οι μοναχοί στο Θιβέτ εξασκούνται συνέχεια σε αυτό το πράγμα (τον έλεγχο της προσοχής) και με τρώει να βάλω προσοχή… αλλά στ’ αλήθεια δε δίνω δεκάρα τι κάνουν τελικά εκείνοι οι άνθρωποι, κλεισμένοι στα μοναστήρια.
Ενθουσιασμένος και αδιάφορος, δικός σας.
Υ.Γ. #1 Το παρόν άρθρο είναι εμπνευσμένο από το διεθνές best-seller The Subtle Art of Not Giving a F*ck: A Counterintuitive Approach to Living a Good Life το οποίο προτείνω να διαβάσετε το συντομότερο!
Υ.Γ. #2 Με επέμβαση του αναγνώστη Κωνσταντίνου Κ., ανακάλυψα ότι το βιβλίο κυκλοφορεί και στα ελληνικά με τίτλο Η Ευγενής Τέχνη του να τα Γράφεις Όλα στα…! (έτσι για όσους προτιμούν στα ελληνικά)!
