Γράφει η Άννα Αναστασοπούλου
-12
-Όχι, 14
-12
-Όχι, 14
-Ωωωωωω σταματήστε πια, δεν μπορώ να σας ακούω άλλο, 13 και κλείσαμε.
-Γερνάω μαμά.
-Τι γερνάς και βλακείες, μόλις ήρθες παιδάκι μου.
-Μεγαλώνω μαμά.
-Καλέ πάρε μια ανάσα, βήξε,κλάψε, δεν τον βλέπεις τον κύριο που σε χτυπάει στην πλάτη; Αν δεν κλάψεις δεν τον βλέπω να σταματάει, σιγά κύριε με το easy και με το μαλακό.
-Βρε τι φωνή ήταν αυτή που έβγαλες, ίδια η Janis Joplin στο Cry Baby. Xωρίς να θέλω να υπερθεματίσω έχεις φωνάρα μέχρι σήμερα ας είναι καλά το DNA της γιαγιάς. Ξυπνάω μες τη νύχτα, ακούω να με φωνάζεις, «μαμά,μαμά», σε παίρνω τηλέφωνο και βγαίνει η Πάολα, δεν έχω τίποτα με την αοιδό, αλλά γιατί γλυκό μου μες τη νύχτα; Τι σου χρωστάω; Τουλάχιστον ενημέρωσε, να βάλω ένα διπλό σκατς με λίγο πάγο, να πάρω δυο βεντάλιες λουλούδια και μετά να καλέσω. Γιατί; Ο δόλιος ο πατέρας, που του έχεις και αδυναμία παρεμπιπτόντως, έχει δώσει μια περιουσία σε βιβλία, δυο τοίχους έχουμε γεμίσει, έχετε γυρίσει όλα τα μουσεία και όλες τις πινακοθήκες, γιατί πουλάκι μου; Εφηβεία και καψούρα, δύσκολος συνδυασμός. Το ΄πε ο άνθρωπος, σαν άλλος Ιωσήφ, από την πρώτη στιγμή που είδε στο μαιευτήριο τη μάνα με το θείο βρέφος και γύρω-γύρω τα σόγια σε πλήρη ανάπτυξη: «Μετά τα 5 το παιδί να το στείλουμε σε κολλέγιο μήπως γλυτώσει». Είχε δίκιο. Μοναχοκόρη το θείο βρέφος και εμείς χωρίς το manual, πώς ναμεγαλώσεις ένα παιδί, παιδιά κι εμείς τότε. Φασαρίες, τσακωμοί, χαρές, λύπες, όλα αγκαλιά μαζί.
-Μαμά πέρασα στο πανεπιστήμιο.
-Βρε πότε μεγάλωσε ετούτη εδώ; Δικό της σπίτι, δικό της αμάξι, δική της ζωή. Πέταξε το πουλί
-Μεγαλώνω μαμά και φοβάμαι.
-Μεγαλώνεις παιδί μου, πότε ήσουν έξι και τώρα είκοσι έξι. Περνάνε τα χρόνια σαν να πίνεις ένα μεγάλο ποτήρι δροσερό νερό, πάρε τους φόβους σου αγκαζέ και ζήσε. Το ταξίδι είναι εδώ, πιάσε θέση παράθυρο. Βρες ανθρώπους που να νιώθεις ωραία συναισθήματα μαζί τους. Μάθε να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Κι αν κάτι πάει στραβά κάνε ένα restart. Η ζωή σου δίνει το δικαίωμα. Γκονγκ.
Και τώρα που σας μιλάω αιωρούμαι, στο σαλόνι, με τον πορτοκαλί χιτώνα μου και προσεύχομαι μετρώντας κόμπους στο κομποσκοίνι μου. Ωμμμμμμμμ Ωμμμμμμ Ωμμμμμμμ