Κατά μία τουλάχιστον άποψη η συνταγή με την οποία η Comédie-Française ανέμειξε επί σκηνής τους ηθοποιούς της με φυσικού μεγέθους μαριονέτες δεν υπήρξε απολύτως επιτυχής. Η άποψη εκφράζεται στον Monde όπου, εκτός των άλλων αδυναμιών της παράστασης, επισημαίνεται και το γεγονός ότι το γαλλικό κοινό, μη όντας εξοικειωμένο με τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες, δεν μπορεί να απολαύσει δεόντως την παιζόμενη παρωδία του, Η ζωή του ψηλού Δον Κιχώτη και του χοντρού Σάντσο Πάντσα, του πορτογάλου συγγραφέα Αντόνιο Ζοζέ ντα Σίλβα (1705-39), που η Ιερά Εξέταση, λόγω του ότι ήταν εβραίος, τον βασάνισε σπάζοντάς του τα δάχτυλα, τον αποκεφάλισε και τον έκαψε στην πυρά. Αλλοι ωστόσο, όπως βλέπουμε στον Figaro, δηλώνουν «μαγεμένοι» από το θέαμα και τη «βαθιά δύναμή του» και απονέμουν εύσημα σε όλους τους συντελεστές του και πρωτίστως στην υπεύθυνη για τις μαριονέτες Εμιλί Βαλαντέν, διάσημη στο είδος, στο οποίο έχει αφιερώσει τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής της. Ιδιαίτερα επαινείται ο άκρως επιτυχημένος συνδυασμός ηθοποιών και μαριονετών που όλοι τους κινούνται άνετα μέσα στο «έξυπνο και πολύ ωραίο σκηνικό», υπό τους ήχους τραγουδιών που ερμηνεύονται με «δεξιοτεχνία». Οσο για το κοινό, φαίνεται μάλλον να συντάσσεται με τη θετική άποψη.

Στο ρεπερτόριο ως τις 20 Απριλίου. ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ

Είναι ζήτημα αν άλλος σύγχρονος καλλιτέχνης αρέσει τόσο στο ευρύ κοινό όσο ο Ολαφουρ Ελίασον. Αλλοι το αποδίδουν αυτό στον ευχάριστο χαρακτήρα των έργων του, άλλοι υποστηρίζουν ότι ο καλλιτέχνης είναι δεινός showman («εκμεταλλευόμαστε πάντοτε τις ιδέες του στις επιδείξεις μας» λέει εκπρόσωπος του κόσμου της μόδας) και άλλοι βρίσκουν ότι τελευταία ο Ελίασον ενδίδει στην ευκολία. Ο ίδιος ο 40χρονος καλλιτέχνης, γεννημένος στην Κοπεγχάγη από ισλανδούς γονείς, δηλώνει: «Θέλω το έργο μου να μεταφέρει την ευαισθησία του νου στο σώμα, πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν η τηλεόραση ή το Διαδίκτυο». Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και το παράρτημά του Ρ.S. 1 Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης φιλοξενούν τώρα μεγάλη αναδρομική έκθεση του Ελίασον τιτλοφορούμενη Με την άνεσή σας, όπου αναδεικνύονται οι συναρπαστικοί πειραματισμοί του με τα φωτιστικά εφέ. Δεκατρείς μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεις με χρωματιστά φώτα, ομίχλη, καθρέφτες, ένας τοίχος από βρύα και στροβοσκοπικοί φωτισμοί περιλαμβάνονται στο ΜοΜΑ, ενώ στο Ρ.S. 1 παρουσιάζονται είκοσι πέντε εγκαταστάσεις, σειρά φωτογραφιών και ένας ανεστραμμένος καταρράκτης. Προσφέροντας καινούργια εμπειρία στις αισθήσεις τα έργα αυτά, διαβάζουμε, κάνουν τον θεατή να προσλαμβάνει με καινούργιο νόημα τον κόσμο και τον εαυτό του. «Το έργο μου» λέει ο Ελίασον «αφορά εσάς, δεν αφορά εμένα».

Ως τις 30 Ιουνίου. ΡΩΜΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΣΤΟ ΣΠΟΛΕΤΟ

Με μια απόφαση που επέπρωτο να αποβεί η τελευταία του στην κυβέρνηση Πρόντι, ο Φραντσέσκο Ρουτέλι, υπουργός Πολιτισμού της και ηττημένος των πρόσφατων εκλογών για τη δημαρχία της ιταλικής πρωτεύουσας, θέλοντας να αναζωογονήσει το Φεστιβάλ των Δύο Κόσμων του Σπολέτο, διόρισε διευθυντή του τον γνωστό κυρίως στην πατρίδα του σκηνοθέτη του κινηματογράφου Τζιόρτζιο Φεράρα. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια μετά την ίδρυσή του το 1958 το φεστιβάλ απέκτησε κύρος και γνώρισε δόξες, τόσο ώστε το 1977 ιδρύθηκε το δίδυμό του στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας. Οσο όμως τα χρόνια περνούσαν για τον δημιουργό του Τζιανκάρλο Μενότι (1911-2007), τον επιφανή ιταλό συνθέτη ο οποίος από το 1928 ζούσε κυρίως στις ΗΠΑ, το φεστιβάλ μαράζωνε και τον τελευταίο καιρό φυτοζωούσε. Για την εφετινή, επετειακή διοργάνωση, που αρχίζει στις 27 Ιουνίου, ο Φεράρα ανακοίνωσε πρόσφατα το πρόγραμμα το οποίο φαίνεται εντυπωσιακό: 37 εκδηλώσεις με όπερα, θέατρο, συμφωνική μουσική και χορό, τις οποίες κοσμούν τρανταχτά ονόματα, από τους σκηνοθέτες Μπομπ Γουίλσον, Λούκα Ρονκόνι και Λυκ Μποντί ως τον μαέστρο Ντάνιελ Χάρντινγκ, τον χορογράφο Γίρι Κίλιαν και πολλούς άλλους. Ο πλούτος του προγράμματος είναι το επιχείρημα με το οποίο ο ιταλικός Τύπος αντιπαρέρχεται την απουσία του ονόματος Μενότι από το οργανόγραμμα του φεστιβάλ.

Ως τις 13 Ιουλίου. ΒΟΛΦΣΜΠΟΥΡΓΚ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟΣ «ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΔΙΚΗ»

Εχει πετάξει στους θεατές της ωμά αβγά, έχει παρουσιάσει σκηνή ούρησης, έχει προσφέρει εαυτήν σε ερωτικό πλειστηριασμό, έχει δείξει σκηνή αυνανισμού. Είναι η καναδή χορογράφος Μαρί Σουινάρ, η οποία ωστόσο δεν φαίνεται να οφείλει τη διεθνή φήμη της μόνο στα σκάνδαλά της. Η νέα της δημιουργία, Ορφέας και Ευρυδίκη, πρωτοποριακή, ευφάνταστη και δαιμονική, υπερβαίνει, όπως διαβάζουμε, τα όρια της ερωτικής ιστορίας του αρχαιοελληνικού μύθου και ερευνά τα μυστήρια της ύπαρξης και του θανάτου, της γέννησης της γλώσσας και της δύναμής της, των σχέσεων με το σώμα. Σκούφοι Εσκιμώων και επιμήκη θιβετιανά πνευστά, χορεύτριες με βαμμένα κόκκινα τα γυμνά τους στήθη και χορευτές με ψηλά τακούνια που εκβάλλουν φωνήεντα και σύμφωνα από τα μικρόφωνά τους, οργιαστικές κινήσεις και χειρονομίες αποδίδουν αυτή την ανθρωπολογική αλληγορία. Εχοντας φτάσει με τον Ορφέα και Ευρυδίκη ως το Χονγκ Κονγκ και την Ταϊβάν ο θίασος της Μαρί Σουινάρ έρχεται τώρα (22-25 τρέχοντος) στο Φεστιβάλ Movimentos της πόλης της Volkswagen, συμπαραγωγό του μπαλέτου, προτού επιστρέψει στην έδρα του τον Καναδά για να επανεμφανιστεί στην Ευρώπη, στις 22 και 24 Ιουλίου, στη Βιέννη.